CAPVT PRIMVM: https://officinalatinitatis.wixsite.com/home/post/i-asimov-de-supremo-quaesito-caput-i
CAPVT ALTERVM: https://officinalatinitatis.wixsite.com/home/post/i-asimov-de-supremo-quaesito-caput-ii
CAPVT TERTIVM: https://officinalatinitatis.wixsite.com/home/post/isaacus-asimov-de-supremo-quaesito-caput-iii
CAPVT QVARTVM: https://officinalatinitatis.wixsite.com/home/post/isaacus-asimov-de-supremo-quaesito-caput-iv
ISSACVS ASIMOV
DE SVPREMO QVAESITO
Jacobus Rubini Latine interpretatus est
5.00
Secum Homo cogitabat, propterea quod Homo, quatenus ad mentem, unus quodam erat modo. Constabat quidem ex trilionibus, trilionibus et iterum trillionibus sine aetate corporum, quorum suum quodque locum occupabat, immobile quodque et incorruptibile, curis quodque automatum nullo vitio affectorum itemque incorruptibilium commendatum, dum omnes eorum corporum mentes, quin amplius altera ab alterà distingueretur coalescentes, inter se summà cum libertate miscebantur.
“Mundus”, inquit Homo, “perit.”
Galaxias, ignibus in dies incertioribus distinctas, circumcirca observavit: stellae quidem giganteae[1], tam sui prodigae, procul in obscurissimis aetatis longe praeteritae tenebris, iam dudum extinctae erant. Omnes ferme stellae, quae adhuc supererant, nanae candidae erant, in eo sane, ut mox et ipsae extinguerentur.
Novae etiam stellae (aliae ex pulvere inter-sidereo, aliae naturae numine, aliae quoque ab ipso Homine confectae) erant mox periturae. Etiam nunc id efficere licebat, ut nanae candidae inter sese impingerentur, ut nova sidera viribus ex ingentibus, inde scaturientibus, enascerentur: sed singulum tantum ex millesimà earum quàque displosà. Attamen ea, quoque, sidera serius citius perirent necesse.
“Quantum energiae etiam nunc in Mundo reliquum est”, ait Homo, “dummodo summà cum prudentià - quemadmodum Ac Vniversale praecepit - curetur, nonnulla adhuc annorum miliarda perdurabit”.
“Nihilo minus”, obiecit Homo, “serius citius omnia ad diem supremum pervenient. Energiam enim cum exhauserimus - licet eam quam diligentissime curemus, eà quam efficacissime utamur - aeterno demum amiserimus, quin ullus quidem ei substituendae sit. Entropia eo usque nonnisi augeri potest, dum ad summum quoddam deveniat”.
“An potis est entropiam invertere?”, Homo tandem rogavit: “Videamus, quid censeat Ac Vniversale”.
Ac Vniversale eos complectebatur, nullo tamen in spatii intervallo. Ne unum quidem Ac Vniversalis fragmentum spatio continebatur. Nam hyper-spatium occupabat, ex aliquà re coalescens, quae nec materia nec energia erat. Quaestiones, quae ad eius magnitudinem naturamque pertinebant, signis modisve, quorum Homo capax esset, reddi nequibant.
“Ac Vniversale”, invocavit Homo: “potis est entropiam inverti?”
“HVCVSQVE”
Respondit Ac Vniversale,
DATA NON SVFFICIVNT CLARE RESPONDENDO”,
“Plura”, iussit Homo, “collige.”
“FACIAM”,
Inquit Ac Vniversale.
“HOC IAM CENTVM MILIARDA ANNORVM FACIO. EGO, VNÀ CVM EIS, QVIBVS SVCCESSI, HAVD SEMEL HOC ROGATVM SVM. OMNIA, QVAE IMPRAESENTIARVM SVNT, DATA NONDVM SVFFICIVNT.”
“Vtrum veniet tempus”, Homo rogavit, “quo sufficiant data; an haec, potius, quaestio quibuslibet in circumstantiis, quae contingere vel mente fingi queant, expediri non potest?”
“NVLLA QVAESTIO QVIBVSLIBET IN CIRCVMSTANTIIS, QVAE CONTINGERE VEL MENTE FINGI QVEVNT, EXPEDIRI NON POTEST.”
Sic responsum est ab Ac Vniversali.
“Quando tibi praesto erunt data”, Homo voluit cognoscere, “quae ad responsum dandum sufficiant?”
“HACTENVS DATA NON SVFFICIVNT CLARE RESPONDENDO.”
Responsum est ab Ac Vniversali.
“Rem curare perges?”, interrogavit Homo.
“CVRABO.”
Pollicitus est Ac Vniversale.
“Expectabimus”, inquit Homo.
[Continuabitur]
[1] Est quoddam stellarum, quae Anglice giant-star nomine veluti proprio vocantur, genus peculiare. Quod in causà quidem fuit, quod illas giganteas, per Graecismum, Latine appellavimus.
Comments